Cochabamba, juni 2012

 

Beste Familie, Vrienden en Bekenden,

 

De helft van het jaar nadert, dus ik ga er voor zitten.... Eigenlijk was ik al eerder bezig met deze brief,maar ik heb een klein ongelukje gehad, en ben daardoor een paar weken uit de roulatie (geweest);vooral mijn rug een beetje beschadigd en daar is rust voor nodig zeggen ze.

      De eerste helft van dit jaar is vooral gekenmerkt geweest door de niertransplantatie die wehebben 'gevierd': Igor (26) heeft een nier ontvangen van zijn broer Beto (29) en dat is allemaal heel erg goed gegaan: fantastische hulp van vrienden en familie en bekenden, hele goede dokters en verplegend personeel hier en veel mensen die ons hebben gesteund . Op medisch gebied gaat hettot nu toe allemaal volgens plan. Igor en Beto zijn nog steeds hier in huis bij ons, en Igor zal ook nogwel even blijven; Beto zal deze week teruggaan naar zijn werk en naar zijn huis en weer een gewoonleven beginnen; er zijn twee maanden voorbij sinds de operatie. Het was af en toe ook ergemotioneel, vooral toen we zeiden dat Beto iets heel groots had gedaan voor zijn broer... Ook mooidat het allemaal in de Goede Week gebeurde: dat gaf er nóg een extra beetje meer betekenis aan. Ook is natuurlijk de band tussen de twee broers en tussen de broers en ons veel heftiger en stevigergeworden.
      Maar natuurlijk is er méér gebeurd in deze zes maanden. Zo hebben bv. Edgar en JuanCarlos hun specialisaties afgemaakt in orthodontie en in implantaten. Werken alle twee alstandartsen, Juan Carlos o.a. als tandarts in ons tehuis voor baby's en kleine kinderen. Blijft tochspeciaal als je bedenkt dat de één jaren terug op straat schoenen zat te poetsen en dat de ander ookvan straat kwam en dat we nooit familie van hem hebben gevonden.... Een ander die deze maandeneen sprong heeft gemaakt is Germán die door botinfecties fysiek nogal problemen heeft; hij zouteruggaan naar huis, naar het platteland, maar wat voor kansen heeft hij daar? Hij wist iets van hetvak van schoenmaker, we hebben hem nog wat bij laten leren en oefenen/werken en nu zit hij hierbuiten het huis op de hoek schoenen te repareren met zijn eigen machine, en het gaat prima. Er isook een andere Juan Carlos die echt al járen bij ons is, die jaren op straat had gewoond en die nueen zeer waardevol en gewaardeerd personeelslid is op Casa Jerusalén.
     We hebben een veertigtal studenten in hogere (technische) opleidingen en een paar zullen ditjaar hun studies afmaken. We hebben een paar mensen op het folkloristisch ballet van Cochabambazitten en dat is eens een keer iets anders dan voetballen en bovendien zien wij het ook als een vormvan therapie. Op de twee huizen waar ik vooral werk, Casa Ana Maria en Casa Jerusalén, gebeurtaltijd van alles, maar hoe dan ook, ondanks allerlei toestanden en problemen soms, ik ben op alletwee de huizen (die zéér verschillend zijn) meestal met enorm veel plezier.
    We werken natuurlijk ook volop in onze nachtopvang en met de kinderen en jeugd op straat;we willen dat nooit met hele grote aantallen doen, alhoewel de verleiding groot kan zijn, maarproberen ons toe te leggen op kleinere groepen, op de mensen die het het meest nodig hebben, o.a.bv. jonge meisjes met kinderen. En we proberen ook op allerlei manieren veel te doen aan preventie,proberen te bereiken dat minder kinderen en jongeren op straat komen. We hebben zeer theo-met-2-jongenszekerresultaten, ook erkend door locale overheden en anderen: er zijn kinderen en jongeren die via onsteruggaan naar huis of die naar tehuizen gaan waar ze werken aan hun rehabilitatie en reïntegratie. Het geeft ons enorm veel voldoening. Er wordt ook intensief door onze mensen op straat gewerkt, ietsfundamenteels. Eén van de dingen die me erg bijgebleven zijn van deze afgelopen maanden, zijn de verschillendekerkdiensten die ik heb gehad: er is zóveel variëteit voor mij: ik heb de vieringen met kinderen enjeugd in verschillende huizen van ons, er zijn de vieringen met de vrouwen in de gevangenis, ik hebeen aantal vieringen in onze toch wel rijke parochie, en nog verschillende andere vieringen. Vooral inde Goede Week viel het me op dat zóveel verschillende dingen mogelijk zijn en mooi zijn: ik voel megezegend!.....
     Zo af en toe lukt het me om te ontsnappen.... Ik ga dan een uur of anderhalf lezen op hetvliegveld of zo, onder het genot van een kopje koffie/chocolade met slagroom.... Pasgeleden zijn ertwee morgens geweest dat ik in bed ben gebleven en alleen maar heb geslapen en ze storen me danniet. Ik lees echt van alles, je kunt overal van leren.
     We hebben nu winter hier, soms echt koud! Bolivia is de laatste maanden ook wat modernergeworden: op veel plaatsen in de stad kun je niet meer parkeren, je kunt ook op sommige dagen nietmet je auto de binnenstad in, bepaalde plaatsen zijn soms autovrij. Maar we hebben nog steeds volopstakingen en dan ligt alles plat. En ook hier is de wereldwijde financiële crisis doorgedrongen en dat merken wij in onze projectenheel erg. Ik zal jullie hulp de komende tijd nog harder nodig hebben dan normaal. Vandaar ook, dater bij deze brief een extra bijlage zit over de reorganisatie van Amanecer. Ik dank jullie allen voor jullie hulp altijd weer, en we hopen dat we ook in de komende tijd op die steunzullen mogen rekenen!!
Met de allerbeste wensen en heel veel groeten en tot de volgende keer!!

Rev. Theo Raaijmakers
Casilla 2431
Cochabamba
Bolivia