Moergestel, juli 2016

Beste familie, vrienden en bekenden,

Ja, deze keer een brief vanuit Nederland! Ik ben voor enkele maanden op vakantie thuis, een beetje bijkomen van het drukke leven in Cochabamba! Ik ben vooral druk geweest tot nu toe met de staaroperaties aan alle twee mijn ogen. De operaties zijn achter de rug, nu is het nog even wachten tot ik een nieuwe bril heb…. Ik zie in elk geval, zonder bril, al wel veel meer dan voorheen; alleen lezen is nog een probleem. Uiteraard valt er ook veel te genieten hier en dat doe ik dan ook met volle teugen!!

 

De brief van deze keer bestaat voor een groot deel uit verhalen van een groepje studenten van het Jacob-Roelandslyceum uit Boxtel, dat in april op bezoek is geweest in Bolivia. Ze zijn ook bij enkele van onze projecten langs geweest. Hieronder geven enkele van hen hun indrukken weer:

28 7 16Vanavond gingen we naar Casa Ana Maria, een opvangtehuis en de nachtopvang van pater Theo. Voor mij persoonlijk was dit de meest indrukwekkende ervaring tot nu toe. Ik was uitgekozen tot het voeren van een gesprek samen met Noor en Marco met twee jongens, die in het opvangtehuis leven. De jongens waren eerst een beetje onwennig, Mauricio en Juan zijn 19 en 20 jaar oud en moesten nu een gesprek voeren met twee meisjes van 13 en 16 jaar oud. Ik snapte, dat dit raar en lastig zou zijn, maar na veel vragen of ze er wel oké mee waren zijn we begonnen. Het gesprek ging vooral over hoe de jongens in het opvangtehuis en bij Amanecer terecht zijn gekomen. Allereerst begon Mauricio over zijn verleden te praten en dit raakte mij wel heel erg. Hij komt uit een gezin, dat eerst erg vredig en gelukkig was, maar dit veranderde snel. Zijn ouders kregen vaak ruzie, waarbij fysiek geweld geen uitzondering was. Op een gegeven moment ging de situatie niet meer en hebben de ouders elkaar verlaten. Hierbij lieten ze ook Mauricio achter. Ik vind persoonlijk het aller raarste dat de moeder twee broertjes van Mauricio wel mee heeft genomen. Mauricio is terecht gekomen bij zijn oma, die voor hem heeft gezorgd tot haar einde. Nadat zijn oma is overleden, is hij terecht gekomen bij een opvangtehuis van Amanecer. Hier is hij gebleven tot op heden, Mauricio zit in zijn laatste jaar van de middelbare school en werkt erg hard. Ook zijn leven bij Amanecer is niet altijd goed gegaan, hij heeft verslavingen gehad en heeft veel gestolen vanaf zijn tiende. Hij was verslaafd aan het roken van marihuana. Iets wat echt binnenkwam bij mij is de uitspraak: ‘In deze periode van mijn leven wilde ik 1000x liever sterven dan wéér doorgaan’. Het raakt mij, dat iemand op zo’n jonge leeftijd deze gedachtes kan hebben. Op zijn vijftiende heeft hij zijn problemen door onder andere Pater Theo en Sixto’s (werknemer opvangtehuis) hulp, achter zich gelaten. Theo heeft samen met Sixto hem het gevoel gegeven dat hij er toe doet. Dit vind ik het mooie, dat onder andere Theo in deze stad doet, hij laat kinderen weten dat ze er toe doen en dat er wel degelijk iemand om hen geeft.

In 12 dagen tijd hebben we zoveel gedaan maar een aantal dingen sprongen er bij mij bovenuit. Het meest indruk wekkende vond ik, toen we met pater Theo op straat gingen lopen en langs twee groepen straatkinderen kwamen.
We zagen de verwondingen van een van de jongens daar en het zag er schokkend uit. Sneeën over zijn hele buik en armen, omdat hij dan de mentale pijn vergat. Daarbij snuiven ze ook nog lijm. En wat me nog erger verbaasde was, dat ze autoruiten wasten en zichzelf prostitueerden voor minder dan 1 euro per keer. 1 EURO JA, je hoort het goed. De hutjes, waarin ze sliepen waren ook erg mager; met veel mannen en vrouwen in twee kleine hutjes van misschien nog geen 2 m2. En met 14 personen met 1 pan koken en van 5 bordjes eten.

Wat ik het bijzonderst vind zijn de mensen in Bolivia die hun leven geven voor een ander. Dan heb ik het over Theo en anderen. Wat zij daar voor bijzonder werk verrichten, vind ik heel indrukwekkend. Zij verdienen hiervoor een hele grote pluim, maar daar schieten woorden voor te kort. Ik heb heel erg veel van hen geleerd en daar ben ik ze erg dankbaar voor. Ze zijn een voorbeeld voor mij geworden, maar ik denk niet alleen voor mij. Ze mogen heel erg trots op zichzelf zijn. Om te beginnen met Theo, een hele bijzondere man. Zijn vergevingsgezindheid gaat grenzeloos door, of hij iemand nou een tweede of honderdste kans geeft. Hij blijft iedereen eerlijk behandelen en dat vind ik heel bewonderenswaardig. Bijvoorbeeld het jongetje, dat we tegenkwamen in de nachtopvang. Hij was jonger dan ik, 15 jaar, en drugsverslaafd. Ik vond het vóór de reis heel moeilijk om me te kunnen voorstellen hoe bijvoorbeeld zijn leven zou zijn. Maar ik ben me wel bewust geworden, dat ik het zoveel slechter had kunnen hebben. Dit idee heeft me aan het denken gezet. Het geeft me dan ook voldoening om de mensen, die wel hulp nodig hebben, te kunnen helpen. Bijvoorbeeld dus de jongen in de nachtopvang. De volgende ochtend kwamen we hem op straat weer tegen, onder hele slechte omstandigheden. Zo werd er veel lijm gesnoven. Hij heeft al een aantal keren in Theo’s huis gezeten, maar is telkens weggelopen. Aan het einde zei hij tegen Theo dat hij het weer een keer wilde proberen. En natuurlijk zei Theo ‘ja’. Hij zou iedereen een nieuwe kans kunnen geven, wat ik erg indrukwekkend vind. Ongeacht de kansen, die iemand al heeft gehad, zal hij ‘ja’ blijven zeggen.

Heel veel dank aan hen voor hun verhalen en indrukken! En ook voor de financiële steun die we van hen mochten ontvangen! Veel dank ook aan jullie allemaal voor alles wat jullie voor ons doen en voor alle e-mails, berichten via facebook, etc. We zijn altijd enorm blij dat jullie ons bijstaan in het werk dat we in Cochabamba proberen te doen voor zoveel kinderen en jongeren van de straat!! We hopen ook in de toekomst op jullie allemaal te mogen rekenen, want de hulp aan al die jonge mensen is nog steeds hard nodig! Veel dank, hartelijke groeten en de allerbeste wensen!!

Theo Raaijmakers

Cochabamba, Bolivia