Cochabamba december 2014
Beste familie, vrienden en bekenden,
We zitten midden in de Advent, al dicht bij Kerstmis, en in Nederland zijn ze volop bezig met de Adventsactie, die deze keer voor een deel zal zijn voor één van de huizen waarover ik de leiding heb: Casa Jerusalén. Dat is een grote steun voor ons, want we hebben het geld heel hard nodig: op veel manieren blijft de financiële crisis voort duren. Ik ben dan ook heel blij dat de MOV-groep van Moergestel, mijn familie en vrienden en bekenden en andere nog-niet-zo-bekende mensen zich zó enorm inzetten om die Adventsactie te laten slagen. Heel veel dank aan jullie allemaal!! Waar zou ik zijn als al die goede mensen niet al dat goede werk zouden doen?? Zegt het voort en geef ook door dat we te volgen zijn op facebook op de pagina Stichting Werk Theo Raaijmakers - naast deze rondzendbrief geeft dat nog wat meer informatie en foto's. Ook ben ik te vinden onder mijn eigen naam. Dank aan iedereen en blijf werken en strijden voor al deze kinderen en jongeren hier in Bolivia!
Terugkijkend op een jaar springen er altijd wat dingen uit, sommige trieste dingen en andere zaken, waar we blij om mogen zijn. Twee grote vrienden zijn heengegaan dit jaar, nee, wel meer, maar twee springen eruit: Judy, die jarenlang vanuit de VS. bij ons op bezoek kwam met een groep tandartsen en andere mensen, die ons kwamen helpen. Zij was een zeer byzondere persoon en we zullen haar enorm missen: ze heeft zó veel gedaan op zoveel plaatsen in de wereld. En ook Bill Goeres is niet langer meer bij ons, ook iemand, die bijna elk jaar hier kwam en die ons zoveel heeft geholpen en zoveel blijdschap heeft gebracht. Twee mensen die altijd klaarstonden voor ons en die ons geweldig hebben geholpen. Ze zullen altijd bij ons blijven leven, ze zijn niet ver weg. Er is hier te weinig ruimte om over hen te schrijven... We moeten hun levens vieren, maar dat valt niet altijd mee. Ik ben blij, dat ze mijn vrienden zijn.
Er zijn ook veel vreugdevolle dingen geweest. De laatste dagen hebben we het slagen voor de middelbare school gevierd van e
en aantal van onze (ex)jongeren en hun vriendinnen en er komen er nog meer. Eentje die er uitspringt is Alex; hij is al een paar jaar in Casa Ana Maria en wordt steeds getroffen door aanvallen van epilepsie; hij heeft het gehaald met een beetje extra hulp van de school en ook heel veel van het personeel en zijn huisgenoten en anderen. Hij was heel trots! Zijn familie was aanwezig ook al had hij daar niet zo veel zin is (maar een moeder blijft een moeder) en we hebben het met z'n allen een beetje gevierd. Ook zal er o.a. nog één de koksschool afmaken en een ander legt zijn eed af als registeraccountant en zo zijn er nog wel meer, te veel om op te noemen. Ons schooltje is voor hen vaak de eerste stap geweest in hun opleiding en we hebben voor dat schooltje ook altijd hard hulp nodig!
Consternatie was er dit jaar in één van de gevangenissen van Cochabamba, en bij de gevechten tussen gevangenen vielen vier doden. Ik ga steeds naar de vrouwengevangenis en het belangrijkste dat ik daar kan doen en ook in de andere gevangenissen zo af en toe is een beetje vreugde brengen, vóór, tijdens en na de Mis! Het is een speciaal moment voor hen tijdens de week. Zo ook de vieringen die ik altijd heb in een paar van onze huizen, in de parochie waar ik woon en bij een aantal communiteiten van zusters. Ik ben vóór Pasen nog in de maximum security gevangenis geweest, eigenlijk om biecht te horen bij de geïsoleerden, maar we hebben vooral veel gepraat en gelachen: de blijde boodschap denk ik....
Onze nachtopvang blijft doorgaan met z'n goede werk, zwaar werk met kinderen en jongeren, die nog op straat wonen, er wordt door het personeel alles aan gedaan om hen te motiveren om een andere richting te kiezen. Het is een grote taak, maar we hebben nu toch bv. weer een paar jongeren in Casa Jerusalén die recht van de straat zijn gekomen. Druppels op een gloeiende plaat? Ja, maar die helpen wel degelijk! Als is het er maar één zo nu en dan! Ik heb grote bewondering voor de mensen die dat werk doen!
Het gaat hier verder wel goed met mij. Wel pijn in de rug zo nu en dan, maar dat hoort bij de leeftijd. Mijn auto is nu 16 jaar oud en die begint ook wel een beetje te kraken!! Ik heb er dan ook al heel wat mee afgereden, maar hij/zij blijft me trouw. Misschien moet er wel eens een keer het een en ander gerepareerd worden. Ik ben in november nog op de vergadering van onze congregatie in Brazilië geweest – we zijn in Latijns Amerika nog maar met z'n zessen... - en het doet me goed dat ik dan toch altijd de jongste ben!! Ik ben dan even ver weg van mijn gsm en van allerlei mensen aan de -deur op elk uur van de dag...
We willen nog lang doorgaan met ons werk hier, maar financieel blijven de zorgen groot. Ik ben erg dankbaar voor alle hulp, die ik van en via jullie heb mogen ontvangen en doe ook voor het komende jaar weer een beroep op jullie allemaal! Zonder jullie kunnen wij niet verder! Ik zou nog wel meer willen doen, maar zoals iemand me schreef na de laatste rondzendbrief: ik krijg terecht ook maar 24 uur per dag, net zoals iedereen! We doen, samen, alles wat we kunnen en dat is al heel wat.
Ik wens graag iedereen een Zalig Kerstfeest en de alle goeds voor het Nieuwe Jaar! Ik hoop dat iedereen vooral vrede en gezondheid en geluk zal hebben en dat we samen iets kunnen betekenen voor onze medemens die niet zoveel geluk heeft (gehad). Heel veel dank en ik reken óp jullie allen in 2Ó15 ! Met heel veel hartelijke groeten!
Theo Raaijmakers
Bolivia